Oh oh Den Haag, klote stad, achter de ringweg

Een visum aanvragen, het klinkt allemaal zo simpel. Je vult wat formulieren in, neemt een kopie van je ticket mee, de uitnodigingsbrief, je paspoort en klaar. Helaas helaas.. Maar goed, laten we bij het begin beginnen. Afgelopen maandag zou ik samen met Ria naar Den Haag. Om 7 uur zou ik bij haar zijn, word ik om 7 uur door haar wakker gebeld. Begint al goed dus. Wij die kant op, paar keer in de file gestaan, paar keer bijna op een auto geknald omdat de weg zeer glad was in het zuiden, maar uiteindelijk komen we in Den Haag aan, bij de ambassade. Wij met sneeuwschep en al ingeparkeerd. Komen we daar, is mijn ticket van en naar Kuala Lumpur niet afdoende want ze willen precies weten wanneer je het land in komt en weer verlaat. Enige probleem daarbij is, dat als je een ticket via AirAsia wil boeken, je daar een creditcard voor nodig hebt, alleen krijg ik die niet, omdat ik geen werk heb als ik in Indonesie zit. Ik kwaad/gefrustreerd weer naar buiten, gelukkig weet Ria hoe ze daar om moet gaan en zijn we de stad in gegaan op zoek naar een reisbureau. Eerst zo de stad uitgereden, uiteindelijk onze weg terug gevonden, auto langs de weg, wederom in enkelhoog sneeuw geparkeerd en op naar een reisbureau! Daar aangekomen werd ons even verteld dat een retour ticket mij even €800 gaat kosten, terwijl een enkeltje via AirAsia €20 is.. Tsja dat ging ik dus echt niet betalen! Dus mn moeder gebeld, wat nu?! Zij collega's gevraagd met een creditcard, die de hele dag druk bezig geweest, maar de site liep continu vast. Ria en ik ondertussen beetje doelloos door het winkelcentrum gehobbeld. 4 uur, nog steeds niet gelukt, ik was er al weer helemaal klaar mee, dus wij weer richting huis, belt mn moeder dat het gelukt is, route op mn gps ingesteld, eerste afslag rechts, telefoon leeg.. Mensen de weg gevraagd, maar uiteindelijk niks meer geworden, vervolgens meer dan een uur in Den Haag in de file gestaan, luisterend naar de schaduw van mijn wanhoop, een gedicht dat dieper is dan de lach, dieper dan een traan. Om vervolgens opgevrolijkt te worden door 'don't stop, never give up, hold your head high and reach the top' =D

Maar goed, heel avontuur, nog steeds geen visum. Dus vandaag met Jeroen weer terug, naar die klote stad achter de ringweg, komen we daar, is het nog steeds niet voldoende!!!!! Blijkt dat ik een kopie moet hebben van het identiteitsbewijs van Sylvie. Ik haar bellen, of ze het kon faxen, dat kon ze wel doen en dan moest ik van die vrouw om 2 uur weer terug zijn. Ik weer de stad in, and don't get me wrong, I like shopping, maar verplicht 2x in de week moeten winkelen en tot je enkels door de sneeuw te banjeren, ik was er wel klaar mee! Maar goed, we hebben onze tijd vol gekregen (in de lift van de parkeergarage zaten we in een lift van het bedrijf, schindlers lift :P) , wij weer terug naar de ambassade, kan je maar tot 1u een visum aanvragen, wij uitleggen dat we een afspraak hadden. Gedoe gedoe, uiteindelijk die vrouw weer gevonden, bleek dat ze nog geen fax binnen had. Ik Sylvie weer bellen, nam niet op, ik was de wanhoop al nabij, of beter gezegd, ik was alweer in de schaduw van mijn eigen wanhoop, ze wou mijn aanvraag en paspoort innemen, als ik beloofde dat binnen 3 werkdagen de fax met kopie binnen is, heb haar telefoon nr gekregen, moest ik het alleen even contant betalen, want als ik met de pin zou betalen, zou ze het vandaag moeten indienen. Probleem, ik heb geen contant geld :S kreeg ik haar rekening nr mee om het geld over te maken. Hoe lief kunnen mensen zijn?! Maar goed, toen ik thuis was kreeg ik een sms van Sylvie dat ze de fax verstuurd had, denk niet dat zij hem nog ontvangen heeft, dus ik zal haar zo mailen of ze het als een bijlage naar mij kan mailen, dan kan ik het zelf faxen en gelijk die vrouw bellen, zodat ik 100% zeker weet dat het binnen is...

Nou tot mijn volgende reisverslag! (wat hopelijk in Indonesie is en niet meer over een of ander avontuur dat te maken heeft met er te komen, ik wil dan gewoon vertellen hoe het daar daadwerkelijk is!!!)