Geestverdrijving, fotoshoot en Arifin's operatie

Pff, wat een week zeg.. Zit nu stiekem bij Lisanne's verslag te kijken, wat precies wanneer is gebeurd want ik weet het allemaal niet meer. Maar goed, in de loop van dit verslag zal het allemaal wel weer komen, ik heb zo m'n bronnen ;) maar bereid je dus maar vast voor (want hier zijn we weer hoor!!! team rocket momentje XD) op een wederom mega verslag ;)

Donderdag.. Toen kwam ik erachter dat ik ineens 20.000 rupiah minder beltegoed had en dat er allemaal vreemde smsjes met mijn telefoon zijn verstuurd, om 9 uur de avond daarvoor toen ik mijn reisverslag aan het typen was, dus ik was het niet. En dan is het misschien maar 1.50E, ik baalde behoorlijk. Had er over nagedacht om maandag even snel mn oma te bellen met haar verjaardag, maar omdat ik al zuinig aan moet doen, vond ik het een slimmer idee om het te bewaren zodat ik misschien tot Bali geen nieuw beltegoed meer zou hoeven kopen. En ik zie ze toch over 1.5 maand weer ;)
Maarja, had ik net zo goed kunnen bellen, dan had ik er zelf nog wat aan gehad.
2 dagen flink pissig geweest op de kinderen, weet bijna 100% zeker wie het was, de andere kinderen wezen hem ook aan, ja hij zat toen met jouw telefoon te spelen en hij keek steeds een beetje weg, maar wel blijven ontkennen..
Dus die vrijdag nog steeds pissig, want recht in mn gezicht liegen is gewoon het ergste wat je kan doen. Het ging toen niet eens meer om het geld of het gebruiken van mijn telefoon, maar gewoon dat ze bleven liegen.. 's Ochtends gingen ze allemaal, op Darman na, die was om 8u al geweest, naar de kerk. Wij hebben toen heel gezellig met zn 3tjes Narnia gekeken! Darman zit nooit aan mijn telefoon, dus ik was ook niet boos op hem.
Enfin, Lisanne en ik kwamen van de veranda voor, we liepen naar de keuken omdat we honger hadden, was al iets van 4u, er was net pisang goreng gehaald, horen we een apart geluid. Kijk Lisanne aan, dat lijkt wel of er iemand huilt..
Wij de hoek om, zien we iedereen in Darman's slaapkamer staan, hij ligt zelf op bed, ze zitten/staan allemaal om hem heen, te masseren, armen, benen, hoofd, rug, buik, wat dan ook.. Toen ik ziek was ging Ganda mij ook masseren, maar vond het absoluut niet prettig, maar dat doen ze hier. Als je ziek bent, het eruit masseren. Maar hij had overal pijn zei hij, dus misschien vandaar..
Maar goed, wij erbij staan, kijken. Steeds zn naam roepen maar hij was er helemaal niet bij. Klonk alsof hij aan het ijlen was, praten ging ook niet goed. Toen gingen ze bijbelteksten opnoemen, Darman moest Ganda napraten, maar klonk echt heeeel vreemd.
Ik kreeg het wat te benauwd, kleine kamer, te veel mensen en alle ramen dicht (had die dag al eerder extra medicijnen genomen), dus wij even naar buiten, wat drinken en toen weer terug. Waren ze nog steeds bijbelteksten aan het spreken en bidden.Het huilen was al wel minder geworden.
Op een gegeven moment zegt Ganda, pergi dari Darman! Oftewel, ga uit Darman!
WTF
En continu dat herhalen en vragen wie hij was. Hij kon geen nias meer, wat zijn moedertaal is. Wist niet waar hij was, wist niet hoe hij heette, wist niet wie zn moeder was, wist niet wie Ganda was, etc.
Toen nogmaals herhalen, ga uit Darman. Wie ben jij, geen idee, etc etc
Echt heel eng!
Op een gegeven moment ging het wel iets beter, hij zei dat hij Darman was (antwoorde ja, maar dat deed hij de hele tijd al), maar hij kwam weer een beetje normaal over.
Toen naar de kamer gebracht, daar op een stoel gezet en ging Marinus met hem praten. Nias ging nog steeds niet. Toen Ganda er weer bij, tellen. Was lastig, maar na 5 pogingen kon hij tot 20 tellen. Toen optellen, ging ook lastig. Eerst was het 1 plus 2, 2. Nee. Nog een keer, weer 2. Toen Ganda zijn vingers voor zn gezicht houden en na heeeel lang nadenken, mt ganda's hulp weer tellen, kwam hi op 3 uit.
Toen 2 plus 3. Geen idee.. Toen ze li.... zeiden, zei hij wel lima (5), maar met moeite...
Toen ging hij weer vragen of hij wist wie hij was, Darman, heeel goed. Wie ben ik, geen idee. Waar is Kim en toen wees Darman naar mij, heel goed, waar is Marinus, waar is Delima, allemaal goed, waar is Happy. Moest hij heeeel erg lang over nadenken maar wist uiteindelijk wel dat hij hier niet was...
maar goed, toen zei ganda dat ze konden eten, maar hij had de groente nog niet gekookt, dus daar ging hij toen mee bezig, Marinus weer nias spreken tegen Darman. Lisanne en ik hadden het erover dat die jongen gewoon helemaal kapot was en misschien beter maar naar bed moest. De kinderen; nee dat kan niet, het is nog geen 9 uur.. Ja maar hij is ziek! Nee kan niet.
Dus ik naar Ganda en Yuli, ligt er een hagedissenstaart op de gang te spartelen, vet smerig! Ganda em opgepakt en naar buiten gegooid, toen de bijbehorende hagedis naar buiten gebracht (wel eerst moeten vangen), zij vonden het ook een goed idee als hij ging rusten, maar eerst eten..
Pisang goreng wou hij niet, drinken ging wel ok..
Later hadden ze hem op een kleed op de grond neergelegd met een dekentje en een kussen. Hij lag al half te slapen, Arifin zat erbij, steeds wrijven, vertelden ze dat Marinus dit vorig jaar had gehad en dat ze hem toen naar de kerk hadden gebracht waar ze voor hem gingen bidden, ehm ok.. Maar hij wist er zelf niks meer van, zijn handen en voeten waren helemaal verstijfd, maar bij Darman was dat niet zo....
Maar goed, hij op een gegeven moment naar de wc om te kotsen, toen weer liggen. Uiteindelijk toch geprobeerd te eten, Yuli hem overeind houden, af en toe afvegen en Delima was hem aan het voeren, ging opzich wel ok.
Daarna op bed gelegd, later nog weer even gekeken met Ganda en Yuli, ze hadden medicijnen, naja multivitamine drank voor hem, maar hij voelde ook heel warm aan.
Ze zeiden later dat het klonk alsof hij een beroerte had gehad, omdat het praten echt heel moeilijk ging, als het de volgende dag nog steeds zo was, zouden ze met hem naar het ziekenhuis, maar de volgende ochtend was alles prima, hij had nergens last meer van..

Zaterdag weer met Arifin naar het ziekenhuis, waren eerder in de week al geweest, maar toen was de dokter er niet. Vet lang zitten wachten, Ganda werd steeds gebeld en vlak voordat we geroepen werden moest hij weg, hij moest mensen ontvangen. Dus samen met Lisanne en Arifin naar binnen, de dokter sprak gelukkig engels. Hij kijken en zei gelijk dat het een goedaardige tumor was. Een tumor? Huh, ze zeiden dat het een beschadiging was sinds zn jeugd. Tja, niet dus.. Een dikke tumor die zijn gehele gehoorgang blokkeerde. Er zat ook een infectie bij, daar kreeg hij medicijnen voor, ja dat is dan 350.000 rupiah. Eh, moeten wij dat nu betalen, hier, aan jou? Ehm, ok.. Naja het zal wel dan..
Een hoop pillen, waarvan hij 2x daags 1 moest nemen, een stuk of 4 slikken, 1 oplossen in warm water en dan nog druppels, 7, waarna hij voor een half uur niet zijn hoofd mocht kantelen, ok, dat moeten we vast wel kunnen onthouden.
Stond daar op een gegeven moment ook te hoesten, een dagelijkse bezigheid tegenwoordig, vraagt de dokter hoe dat komt. Ja astma en Ganda rookt in huis. Zegt hij dat hij dat niet meer mag doen, oh kan ik dat even op een briefje krijgen? ^^

Anyway, we lopen weer terug, staan er 2 enorme bussen voor het huis en staat het hele terrein vol met meisjes, van een jaar of 14, 15, 16 in hun uniform. Leraren liepen ook ergens rond, maar wij zijn snel naar binnen gesprint.
Die school kwam langs om een donatie te doen, 2 enorme zakken rijst, een zak suiker, mega veel koekjes, aantal blikjes melk, een thermos kan, etc etc
Maar waar je ook naar buiten keek, overal zag je meisjes, die fotoshoots hielden, we dachten binnen veilig te zijn, maar nee hoor, ze kwammen binnen en wilden natuurlijk met Lisanne op de foto! Yuli zei al dat ze waarschijnlijk dachten dat ik indisch was, omdat ze niet met mij op de foto wilden, I don't know, maar ik vind dit prima haha
Maarja, uiteindelijk toch even naar voren, op zoek naar onze kinderen, die er als echte pro's bijstonden. Elke keer als ze wat krijgen moeten ze natuurlijk even poseren ;) maar goed, toen wij bij ze gingen staan, moest dat natuurlijk ook vastgelegd worden. Echt ik weet niet meer hoeveel foto's er gemaakt zijn, met hoeveel meiden en leraren we op de foto zijn geweest, maar het waren er VEEL!!!
Dus was blij dat ze weer weggingen haha. Verteld Yuli even later dat ze hadden gevraagd of ze hier konden slapen.. Ehm, waar? 150 scholieren plus leraren! Het slapen zou heeel misschien lukken, maar dan zit je met toilet, eten.. We zeiden al, daarom brachten ze zeker 2 zakken rijst mee, zodat ze het zelf op konden maken! Ook vond ze de medicijnen behoorlijk duur, ja wij ook, en dat we het normaal gesproken bij de apotheek moesten halen met een recept, ja zo gaat dat in Nederland ook, maar hij legde ze voor onze neuzen neer en zij dat we moesten betalen.. Wij hebben geleerd dat dokers te vertrouwen zijn!

Anyhoe, we hebben daarna, onder het genot van heerlijke koekjes, paasmandjes gemaakt. Was even diep graven in ons geheugen, en Lisanne heeft ook nog even een hulplijn ingeschakeld, maar ze waren echt vet leuk! De jongens vonden het ook erg leuk om te doen! Delima was die dag niet helemaal blij geloof ik, ze liep in elk geval steeds weg als ik vroeg of ze ook 1 wou maken, naja dan niet hoor!
Ganda ging op een gegeven moment stickers plakken over de tekeningen op de paasmandjes, ook over die van Lisanne heen, dus dat vond ze niet zo leuk! Onze stinkende best op gedaan, beetje jammer Ganda! Als je er zelf 1 wilt maken, moet je dat gewoon zeggen ;)
's Avonds, na het eten, gingen we eieren koken en ze versieren. Van mijn moeder had ik 2 setjes gekregen met stickers, verftabletten en ehm plastic ei-omhulsels.. Van de 5 verschillende kleuren deed alleen rood het goed, oranje en geel was totaal niet te zien en bij groen en blauw zagen de eieren er daarna een beetje ziekig uit haha
Maarja, er stond ook bij witte eieren, maarja, we moesten roeien met de riemen die we hadden ;)
Het plastic moesten we om de eieren heen doen en die daarna in heet water laten zakken. Heb het al tegen Robert gezegd, maar dat was echt een Riviera momentje. Denk dat de helft afgekeurd zou worden haha omdat ze niet mooi gekrompen waren ;)

De volgende ochtend zouden Lisanne en ik wentelteefjes maken om een echt paasontbijt te doen. We hadden de wekker veel te vroeg gezet, er was nog niemand wakker, dus toen zijn we weer in slaap gevallen waardoor we vervolgens veel te laat wakker werden, toen wentelteefjes bakken voor 11 mensen, ze waren allemaal lichtelijk chagerijnig. Maarja, ik heb dan zoiets, jullie hadden ons ook wakker kunnen maken. Maarja, uiteindlijk toch met zn allen (wat voor het eerst was sinds ik hier ben) ontbeten, eerst gebeden. Darman en Marinus moesten al vroeg in de kerk zijn, om 8 uur begint het, maar ze vertrekken bijna altijd een uur eerder. Dus ik heb ze maar snel even weggebracht, voelde me toch wel schuldig. Komen we daar aan, ik keihard; I'm so sorry! roepen. Komt een jongere vrouw (die ik wel vaker gezien en gesproken heb, ze kan een beetje Nederlands!) naar buiten, it's okay, you've done nothing wrong. Toen vragen wat selamat paskah in het Nl was, vrolijk pasen! Dus ik ging met een goed gevoel weer terug, staat Ganda op me te wachten met naast hem een vrouw en een klein jongetje. Het jongetje is door 1 van de honden gebeten, zucht.. Dus die naar het ziekenhuis. Komt hij later weer terug, volgens de dokter moeten de honden 2 weken binnen zitten, misschien hebben ze rabies.. Hij zat even later aan tafel, met zn hoofd in zn handen, banyak stress Kim, banyak stress.. Want hij moet natuurlijk voor alle dokter bezoeken betalen. Kreeg vandaag ook te horen dat ze wederom een maand geen geld hadden gekregen vanuit Frankrijk, iets van de banken, dus ja.. Veel geld voor extra dingen is er dus niet..
Maar goed, betekende wel dat we de eieren veilig buiten konden verstoppen zonder dat de honden ze zouden opeten. Alleen Manis was nog buiten met haar pups..
Dus toen de kinderen thuis kwamen van de kerk vroeg ik; willen jullie eerst eten of eerst zoeken? ZOEKEN!! Well alright then! Marinus en Messiely renden geloof ik het hardst naar buiten haha
Heb uiteraard wel af en toe een handje geholpen, zodat tenminte iedereen 1 ei had, Marinus had er 4 gevonden! Na het eten kwamen ze bij me, er missen nog 2! Okay, waar zouden die kunnen liggen? Lisanne en ik samen met een paar jongens naar buiten, hebben er nog 1 kunnen vinden maar de laatste is nog steeds kwijt..

Maandag heb ik samen met Lisanne een rondje Samosir gedaan, van Ganda mocht Lisanne niet rijden, dus ik heb het allemaal gereden.. Zag er eerst best wel tegen op, had Ganda paar weken terug ook al gevraagd of hij dat wou doen, had toen ja gezegd en sindsdien elke dag gezegd dat Lisan en ik wel even een rondje samen konden doen.. Okay je wil dus niet, prima dan doe ik het wel!
Vond het echt heel spannend, maar ging goed! Ook op de stukken dat er gewoon geen weg was en er in het zand alleen maar kuilen zaten gevuld met water.. We hadden 4 boterhammen, een dikke bak nasi goreng, 2 appels mee en 2 liter water mee, maar Yuli wou eigenlijk dat we ook nog mie goreng mee gingen nemen, ja dat past niet hoor! Niet in de tas maar ook niet in onze magen!
Toen ik met Ganda ging, zijn we echt maar een paar keer gestopt en dan was het ook heel kort, dus met Lisanne heb ik het heel relaxt aangedaan. Na een uur bij een brug gestopt, daar broodjes gegeten en wat foto's gemaakt, toen weer verder gehobbeld. Halvewege een berg gestopt want ik zag amper weer wat! Even gelegen met mn ogen dicht, stopt er een scooter met 3 jongens, waarop liggen jullie hier, we zijn moe! Lijkt me wel duidelijk toch... Maar goed, daarna weer verder de berg op, echt heel veel bochtjes en vond het nog steeds niet vertrouwd om mega hard een berg en bocht op/om te scheuren, dus we gingen met 20km p/u, op danoontje power de berg op!
Op een gegeven moment begon ik toch wel wat meer vertrouwen erin te krijgen, je kan beter wat sneller de berg op rijden en dan maar flink toeteren zodat tegenliggers weten dat er iemand aankomt haha want dat slakken tempo was ook niks ;)
In tomok nog even langs de souvenir kraampjes gelopen, Lisanne wou nog wat halen en zo kon ik even kijken of ik nog wat leuks zag voor Ganda en Yuli. Ganda loopt al een hele tijd te zeuren, echt tis af en toe net een klein kind, om een auto, dus ik heb een klein houten autootje voor hem gekocht XD
Daarna nog even naar Tuktuk geweest. We hebben met Lisanne's verjaardag toen gedronken in een tentje en daar was een meisje/vrouw die Nederlands aan het leren is, binnenkort heeft ze examen zodat ze in Nederland bij haar vriend kan wonen. We hebben toen onze facebook gegeven en ze had al een berichtje gestuurd of we nog een keer langskwamen. Voordat we daar heen gingen hebben we eerst bij het Carolina hotel een ijsje gehaald, zitten we daar lekker buiten van onze ijsjes te genieten, komt er een man op een scooter aanrijden, helemaal onder het bloed! Komt bij ons staan, wij vragen of alles goed is, yeah I'm okay it's nothing en toen bla bla bla bla hij was een diplomaat, training gehad van militairen die weer in Afghanistan geweest waren en bla bla bla we moesten heb maar op facebook toevoegen, Clive Pennington uit Surrey, kan het niet vergeten want hij heeft het 5 keer herhaald en daarna het hele fb verhaal nog een keer verteld, hoe zijn profiel foto eruit ziet, wat hij aan heeft, etc
Toen ons uitgenodigd voor een feest vanavond, wij probere uit te leggen dat we weer naar Pangururan gingen, maar daar praatte hij overheen, yeah you should really come, I will be the belle of the ball, het was zijn verjaardag, toen gezegd dat de meisjes van het hotel heel bezorgd over hem waren, dat hij niet moest vallen en dat er veel hobbels in de weg zaten, nou ze was niet bezorgd zonder reden! Maar goed, 3x voorgesteld, 5x uitgenodigd, wij een aantal keer geprobeerd te zeggen dat we weer terug gingen, maar op een gegeven moment maar gezegd dat we wel kwamen haha, hij hoorde het toch niet. Nog wel een complimentje over mijn engels gekregen, dus Lisanne zei later al, een compliment van een Engelsman over je engels, dan kan je het toch wel goed! Dus die heb ik dan maar weer in de pocket ;)
Uiteindelijk Clive zover gekregen om toch maar even naar binnen te gaan en zn wonden te verzorgen, door gewoon richting onze scooter te lopen want hij hield niet op met praten! Wel heel vriendelijk hoor, maar zijn neus en kin lagen helemaal open, zijn handen, op zijn armen zat allemaal bloed en losse vellen, dus ja, hij kon het toch echt beter even laten verzorgen!

Toen naar dat cafeetje, even gezellig zitten kletsen. Ze vertelde dat ze heel bezorgd was, het examen is 9 mei in Jakarta, ze had de dag ervoor een oefentoets gedaan en die was echt vet slecht geweest. Ze zij dat het heel moeilijk was geweest, doordat bij de luisteroefening, de stem heel zacht en heel snel had gesproken. Tja daar zou menig Nederlander al moeite mee hebben. Toen gezegd dat ze misschien wat filmpjes op youtube kon gaan kijken, waarin nederlands gesproken werd en misschien films. Toen vertelde ze dat Nathan (de vriend van Luuk, die laatst samen hier zijn geweest) deze week hier was en samen met haar zou gaan oefenen. We hadden het net over hem en wie komt er binnen lopen.. Nathan!
Dus toen met hem ook zitten kletsen, hij wou misschien nog even in het weeshuis langskomen, nrs uitgewisseld. Toen toch maar weer terug, was al na 4en en het is toch nog een uur rijden.
Bij de reggeabar (waar die rare kerels van de vorige keer wonen/werken) zijn we maar heel snel doorgereden haha. Nog gestopt bij the king's stone table, moesten we entree betalen, maar het was gewoon een dorpje met batakhuizen, ja daar woon ik zelf in, dus toen maar weer op de scooter gestapt.
Waren we voorbij Semanindo (waar het batakdansen was), dus al meer dan over de helft, begint de scooter ineens te slippen, naja de achterband, ik denk SHIIT, lekke band!! Okay, rustig remmen, niet ineens bovenop de rem, hou de scooter recht... Uiteindelijk veilig tot stilstand gekomen. Vorig jaar in Denemarken had 1 van de busjes een klapband gekregen en de bestuurder was een politie agent die daar gelukkig voor getraind was, had toen ook verteld dat je dan rustig moet gaan remmen, blij dat ik dat onthouden heb!
Maarja, toen Ganda gebeld, we moesten opzoek naar een tempat tambel ban! Okay, wij vragen, 1 km lopen. Prima, tot dat we een heuvel op moesten... Halverwege viel ik al bijna dood neer, dus even wat water gedronken en weer gaan! Eindelijk komen we daar aan, is er niemand!!! 200 meter verder.. Okay, dat moet nog wel lukken, 200 meter verder, geen bandenplakker.. Uiteindelijk nog een km gelopen komen we eindelijk bij iemand aan, die al met een scooter bezig was, onze scooter ernaast gezet en toen ter aarde gestort, we waren kapot!!
Bleek dat het ventiel niet goed was, die had in elk geval de hele band kapot gescheurd, dus dat werd een nieuwe band, 3 euro..
Toen we uiteindelijk thuis aankwamen was het al 7 uur, ze gingen net eten.. Ik ben echt gaan zitten en ik kon niks meer! Was zelfs te moe om te eten! Heb nog wel wat naar binnen kunnen krijgen en ben toen maar op bed gaan liggen. Mam, Myrna en Robert hebben nog gebeld, was echt vet leuk! Het stormde buiten echt gigantisch, dus was blij dat ik bereik had! Maar miste ze daarna alleen maar meer...
Enfin, toen toch weer even de kamer ingelopen om mijn flesje bij te vullen, liep echt als een halve zombie, te wankelen, dus Ganda gelijk, vitamin! Okay... En toen weer gaan liggen, was echt helemaal gaar... Na het middag eten om 1 uur bij de waterval (waar we nog van een tafel af zijn gestuurd door random mensen die langs reden... Toen ze uit zicht waren uiteraard weer lekker gaan zitten) hebben we alleen maar het ijsje gehad..

OMG wat een verhaal! Of dacht je dat niet? Ik denk het in elk geval wel... En ik ben nog lang niet klaar! Okay bijna, maar alsnog, ik weet nu al dat het ook weer een mega, uiteraard zeer gedetailleerd verhaal gaat worden. Dus ga eerst even lekker de spieren rekken, even ergens anders naar kijken om je ogen wat rust te geven, misschien even wat eten, of naar de wc..
Oh en voor degenen met een zwakke maag, niet alle foto's kijken ;)

Okay, here we go! Dinsdag.
Om half 10 werd Lisanne opgehaald, die vertrekt vandaag (woensdag) naar Bali. Een dikke knuffel en toen uitgezwaaid, zie haar in Nederland sowieso weer, want we moeten nog allemaal foto's en filmpjes uitwisselen haha
Maar goed, even later belde ze dat ze nog het scooterbewijs van Ganda had (hadden we meegekregen, mochten we aangehouden worden door de politie), dus die nog snel erheen.
Om 12 uur gingen we met zn 3en naar het ziekenhuis, Arifin en Marinus hebben deze week vakantie dus dat komt wel goed uit.
De dokter ging eerst weer even kijken, de infectie was een stuk minder geworden dus hij kon hier wel gelijk opereren. Okay, maar hier kan ik niet met creditcard betalen.. Dus dat heb ik uiteindelijk betaald met het geld wat ik hier al had liggen voor Bali (aangezien ik niet kan pinnen..) en hoop dat ik later in Medan met mn creditcard kan pinnen, anders ben ik behoorlijk de sjaak.
Maar goed, terug naar de operatie. Arifin kon geopereerd worden door locaal verdoofd te worden, dus hij kreeg een paar spuitjes in zijn oor. Toen was het wachten totdat het goed ingewerkt was. Dus wat doe je dan als goede dokter.. Juist, een fotoshoot.
Eerst met mij, met zijn telefoon, 5x verkeerd, Ganda vond het natuurlijk hilarisch dus die mijn camera gepakt, toen nog samen met 'de patient' op de foto.. Ah well.. Daarna moest hij natuurlijk nog mijn facebook hebben. Wou ook nog weten of ik met een batak man wou trouwen... Ehm nee, misschien dat ik over 10 jaar ga trouwen, wat hij dan weer hilarisch vond.. Maar hij vond me niet alleen knap, maar ook een engel. Dat ik dit voor Arifin deed, ik was een beetje zoals mother Theresa.. Thanks..
Dus bij deze, iedereen die een bijdrage heeft geleverd, jullie zijn allemaal engelen! Dat vond ik sowieso al, maar de dokter hier ook!
Na een half uur, uur was de verdoving goed ingewerkt en kon dan de operatie beginnen. De assistent haalde nog even snel handschoenen op, Arifin mocht alvast op tafel gaan liggen, die daarna door Ganda en de assistent verplaatst moest worden, door te tillen, anders kon de dokter er niet bij. Uiteraard heb ik alles gefilmd, de dokter vroeg nog of ik zijn lieftallige assistente wou zijn, maar dat heb ik aan Ganda overgelaten ;)
Hij had er eerder al een gaasje ingestopt, misschien om overtollig vocht op te nemen ofzo, maar die werd er eerst uitgehaald, toen met een ander apparaatje de tumor zelf, hij was er ook zo uit! Het filmpje duurt maar 9 minuten, dus het was echt vet snel. Maar wat een groot ding! No wonder he couldn't hear a thing! Er werd een pleister overheen geplakt en toen mochten we naar huis, we kregen nog meer medicijnen mee en zei ook dat de vorige medicijnen zo duur waren omdat ze heel goed waren (dat zou ik ook zeggen) en dat ze niet in de apotheek te verkrijgen waren ofzo. Naja prima, deze medicijnen zaten bij de prijs in :)

Toen we terug kwamen had ik echt berehonger, was tenslotte al half 2, en om 12 uur begin ik vaak al af te tellen tot 1 uur, totdat we kunnen eten!
Ik heb echt vet veel gegeten maar Ganda heeft halverwege zijn bord weggeschoven haha. Als ik eerlijk ben heb ik de hele operatie wel met een lichtelijk misselijk gevoel in mijn buik aangekeken, maar ik vond het ook mega interessant. En pas toen ik dacht, wow wel veel bloed, werd ik pas misselijk, dus toen ben ik me maar gaan concentreren op rustig blijven ademen ;)
Ganda had nog met Luuk gesmst, die zou de 29e hier komen, maar dat is nu niet meer zeker, want de moeder van Nathan is ineens onverwacht overleden. Wat?! Ze was niet ziek ofzo, hoe en wat precie weet ik ook niet, maar Nathan die vliegt nu zo snel mogelijk terug en als hij het wil, gaat Luuk ook mee, maar dat hangt dus van Nathan af. Maar goed, ik denk dat ze dat hier, of all people, wel begrijpen..

Maarja, toen riepen de kinderen mij, Arifin's verband was helemaal rood! Ik had zoiets van naja, we hebben hier wel verband, plakken we er gewoon nieuwe op, maar toen ik het open trok zat er toch wel heel erg veel bloed, echt een dikke klodder die aan het verband vastkleefde, dus heb het weer netjes terug geplakt en weer op naar het ziekenhuis!
Het grote gebouw was al dicht, dus toen naar de eerste hulp (at least, I think it was..), daar was de stroom uitgevallen, dus het werd steeds donkerder binnen haha
Maar goed, zij ernaar kijken, nog het filmpje van de operatie aan de generale dokter laten zien, lang leve technologie! Nog meer bloederige foto's gemaakt, de dokter van de operatie werd opgehaald, die heeft er nog een dikke klodder bloed uitgehaald, toen kreeg Arifin een spuit om het bloeden te stoppen. Een half uur wachten, kijken of het nog ging bloeden, was niet zo, dus toen mochten we weer weg. Nog een recept gekregen, hij moest dan om 12u 's nachts een pil nemen en 6 uur de volgende ochtend. Toen riep de andere dokter nog, wou nog een briefje geven, waarschijnlijk de rekening, maar dat wuifde de andere dokter weg. Hij had beloofd all inclusive, dus daar hoort dit dan ook bij ;)

Nou nu ben ik er wel weer klaar mee! Straks hebben we om 12 uur weer een afspraak, na controle. Dus dan horen we hoe het verder gaat.. Hij kan nu in elk geval al wel weer horen door zijn linker oor dus ik vind het sowieso al wel geslaagd! Nogmaals, iedereen bedankt voor alle bijdragen!!! =D

Liefs Kim

ps Myrna, tijdens het typen van dit verslag is je pakket ook binnen gekomen!! De stiften en kleurpotloden liggen nu hier in de kast, want daar hebben ze nog wel wat van liggen haha, dus als het op is hebben ze nog wat! De ballonnen kunnen we mooi gebruiken met Arifin's verjaardag en ik ben echt zoooo blij met de saroma!!! Dus dat ga ik zo maar even maken ;)

Okay, we zijn weer bij de dokter geweest, goed nieuws! Het zag er goed uit en hij kan er ook al wat door horen!!! :D

Enneh, wie is er zo aardig geweest om mij foto's cadeau te doen? Want ik heb er nu echt mega veel =D