Visum verlengen

Voor degenen die op een update over Happy hopen, I wish I could give you.. Gister niks van hem gehoord, zn moeder heeft nog gebeld, maar ze konden haar weinig nieuws vertellen.. En dan lig je in bed, alleen maar te denken waar die jongen is, of hij veilig is. Op een gegeven moment hoorde ik de scooter, Ganda ging rondrijden, vanochtend vertelde hij dat hij hoopte dat Happy in een portiek van een winkel zou liggen, maar niks.. Denk ook niet dat hij nog in Pangururan is..
Vanochtend naar zijn school geweest. Stonden alle kinderen op het plein, in het gelid. De kinderen die te laat waren moesten opdrukken en op een gegeven moment kreeg 1 een tik met een riem van een leraar.. Echt, alsof je 50 jaar terug de tijd in gaat.. Wat ik overigens wel vaker denk.. Dan zit je daar met de directeur, beetje praten, Happy Happy Happy, en met zn hoofd schudden.. Iets wat we hier in het weeshuis af en toe allemaal doen.. Vervolgens praten over Arifin (wat precies kon ik niet verstaan), toen moest hij naar buiten, tegen de kinderen praten. Wat vaak in het engels gebeurde, sommige kinderen moesten ook naar voren komen en in het engels wat vertellen, dus ik kon het verstaan :D
Naja, daar een kwartier, half uur zitten wachten, toen weer verder praten, maar hoe en wat kon ik verder niet verstaan..
Toen naar het politiebureau. Ik moet zeggen dat ik daar toch wel wat verwachtingen van had, in Nederland is bij een vermissing, de politie je beste vriend, zij kunnen dingen doen die je ze meestal zelf niet kan bereiken. Hier komen we in het kantoor, foto laten zien, afscheidsbriefje laten lezen. vragen over Happy, vervolgens gingen ze vragen stellen over Ganda, waar hij vandaan kwam, toen over mij, waar ik vandaan kwam, toen over het weeshuis, hoeveel kinderen, bla bla bla. Een half uur later, na wat doelloos geklets, vroeg ik Ganda of ze iets konden doen. Nee, ze gaan een verslag typen.. Wat?! Als in Nederland een kind vermist is, word er naar gezocht, hier word er alleen een verslag getypt. Waar je nog voor moet betalen ook! Ganda vroeg of ik met de scooter terug wou, omdat het nog wel even zou duren. Prima, ik kon niet meer in dat gebouwtje zijn en toekijken hoe in de andere ruimte een stuk of 10 agenten een beetje aan het zitten en roken waren, 1 was aan het dansen! Waarom word je dan in vredesnaam politie agent, om niks te doen en er geld voor te vragen?! En een beetje in een uniform te kunnen paraderen. Ik was echt kwaad en verdrietig en gefrustreerd, dus ik was blij dat ik daar weg kon.
Het enige wat we dus kunnen doen is afwachten en hopen dat hij okay is en snel tot besef komt dat het thuis beter is..

Maar goed, ik zou gaan vertellen over mijn visum en aangezien ik verder dus niks kan doen om Happy te helpen, ga ik jullie over mijn afgelopen week vertellen, die meer negatief dan positief was.

Vrijdat zou mijn visum verlopen, dus woensdag ben ik met Ganda naar Siantar gegaan om mn visum te verlengen. Eerst met de bus, toen met de boot en toen weer met de bus.
Om 7u vertrokken en rond een uur of 12 waren we bij het immigratie gebouw.. Moeilijk doen, Ganda's officiele adres is in Medan, dus we moesten maar naar Medan.. Ehm, nee! Naja moeilijk moeilijk, volgens Ganda ging het altijd zo.. Wat ik ook erg leuk vond was dat het allemaal over mij ging, maar niet tegen mij. Ik werd echt compleet genegeerd en alles werd via Ganda gedaan.. Uiteindelijk een paar formulieren gekregen, moest ik mn beroep invullen, eehm, heb ik niet. Ach vul gewoon in dat je teacher bent.. Okay, toen vroegen ze om het adres van mijn werk.. Ehm, Ganda? Ach vul gewoon wat in, weten zij veel.. Op de achterkant staat dat mocht het niet kloppen, ze je mogen aanklagen!! Toch maar Sietse zn adres ingevuld, ik heb hem ooit een keer geholpen met zn engels huiswerk en hoop dat ze het niet gaan controleren. Ze konden het die dag niet regelen, dus we moesten later maar een keer terug komen, dag paspoort..

Toen naar Siantar, daar geld gepind voor Sitinoraiti, omdat het overmaken via Nl niet lukt, dus dan maar contant, 3 miljoen voor Ganda en toen nog een miljoen voor mezelf (iets minder dan 100 euro) voelde me aardig licht toen ik uit het hokje stapje.. Toen gewinkeld, een legging gekocht :) opgelicht door de ijsco man, dubbele betaald voor een ijsje, wist ik veel, ik had het warm. Toen weer terug, dit keer met de taxi, boot. Halverwege moesten we betalen, ik pak mn portemonnee, NEE!!! Pinpas zat er niet in.. De rest van de reis heb ik als een zombie voor me uit zitten staren, compleet in paniek, wat moet ik nu! Dat het buiten stormde, water stroomde in de boot, boeide niet. Gevraagd of we in Tomok pulsa konden kopen zodat ik mn moeder kon bellen.. Kon wel, stap ik aan wal, heeft Ganda al zijn tassen al in de bus! Ik boos, hij Yuli bellen om Bonokhi opdracht te geven om pulsa voor mij te kopen. Dat is wel ideaal trouwens, je geeft het nr door waar het op moet, die van jezelf of die van een ander, maakt niet uit. Na wat een eeuwigheid leek kreeg ik eindelijk een sms van bedankt voor het opwaarderen, gelijk mn moeder gebeld. Die helemaal verbaasd. Ik, mam je moet NU naar de bank en mn pas blokkeren, huh wat eeehhh, mam nu! Maar goed, bellen naar de andere kant van de wereld is aardig duur! Dus geprobeerd zo snel mogelijk het gesprek weer af te kappen, love you mam, maar het is voor mij te duur om lang te bellen, helemaal als ik zwaaaaar gestresst ben!
In de bus weer verer als een zombie voor me uit zitten staren. Natuurlijk moest de chauffeur weten waar ik vandaan kwam, heb hem erg vernietigend aangekeken. Mensen hier moeten altijd weten waar ik vandaan kom, maar ipv dat ze dat aan mij vragen, word dat altijd aan degene gevraagd die bij me is. Af en toe voel ik me meer een accesoire dan een persoon. "he wat een leuke tas, waar heb je die vandaan" dat idee..
En toen was ik er een beetje klaar mee. Hij heeft zich ook snel omgedraaid..
De volgende dag werden we gebeld dat het visum klaar was. Als we dat geweten hadden waren we in Siantar gebleven! Ik had uiteraard ongelofelijk veel zin om weer terug te gaan, zin in de overheerlijke zwarte mie kuah die ik gegeten heb buiten het immigratie kantoor. Had een leuk effect op mijn darmen..
Dus vrijdag weer die kant op, weer de bus, de boot en de bus. Ganda wou dat ik de heenreis betaalde en hij de terug reis, prima. Onderweg geprobeerd de aapjes net buiten Parapat te filmen, maar 's ochtends waren er nog niet heel veel. De chauffeur wou dat ik een foto van hem maakte dus ik zei, dua monyet besar! 2 grote apen, lachen!
Mensen vinden het meestal erg grappig als ik ineens indonesisch ga praten..
Maar goed, mijn paspoort opgehaald, uiteraard ging dat ook weer niet zonder slag of stoot. Ik had een hemdje aan en omdat het een officieel gebeuren is, moest ik mn vest aan, ik al de pest in, toen foto's maken. Ik had het ongelofelijk warm! Word je daar op een stoel gezet, iemand zit wat te typen, loopt weg, komt weer terug en gaat weer typen, vragen of ik indonesisch sprak, ik zeg een beetje. Geen idee meer wat hij allemaal zei en vroeg, maar het laatst wat hij vroeg was wat ik lekker vond, qua eten? Huh? Why do you wanna know?!
Maar goed, na een kwartier eindelijk de foto. Toen moest ik mn handtekening zetten op een digitaal ding. Prima, ik teken, hij draait het scherm, te groot, nog een keer, weer te groot, nog een keer, niet goed, nog een keer, nee weer niet goed, nog een keer, perfect! Ehm, ini your passpor? Nama.. Naam? zucht, ik mn naam, nee! From your passpor! Mijn handtekening?! Die heb ik net gezet, was perfect en toen niet goed!! Nog 2x getekend en toen was ik er klaar mee! Bekijk het maar, ik heb het warm, benauwd, begin chagerijnig van jou te worden dus ik wil hier weg!
Uiteraard niet weer daar buiten gegeten, wou ergens in Siantar wat eten. Eerst langs de bank waar ik mn pas ben kwijt geraakt, toen langs de winkel, toen op zoek naar het politie bureau. Buiten zagen we een agent staan, die vragen waar het bureau was. 5 min staan kletsen! Kreeg gewoon het idee alsof hij niet wist waar dat was!
Uiteindelijk toch daar terecht gekomen, ik moest mn vest weer aan *zucht* wij naar binnen, keep on smiling Kim, maybe they can help you. Voor een jonge agent neer gezet, die zat te bellen. Na 5 min kwam er iemand anders aan, die achter het andere bureautje gaan zitten, wij tegenover hem gaan zitten en alles uitgelegd. De oudere agent die ons ontvangen had en naar het kantoortje gestuurd had kwam er ook bij staan. Er werd ons wat drinken gegeven, ik begon lichtelijk wat te ontspannen, het komt allemaal goed..
Uiteraard moesten ze weer weten waar ik vandaan kwam, wat Ganda zn achternaam was, waar hij vandaan kwam, wat hij deed. Ondertussen was de andere agent mijn paspoort aan het overschrijven. De oudere agent probeerde ook met mij te praten, wat ik erg op prijs stelde! Het is fijn om gezien te worden als persoon ipv een accesoire! De agent was klaar, printe het uit, laki-laki oftewel man.. Eeeehmm??!! De anderen lachen, de oudere agent gaf hem een klap voor zn kop. Ik was ook ineens omgedoopt tot christen, dus Ganda zij dat dat ook niet klopte. Oh, wat dan. Ehm, no religion. No religion?! But who do you pray to? Ehm, I don't.. Toen vragen over hoe het ging als je ging trouwen.. In Nl is trouwens in de kerk niet wettelijk geldig, je moet eerst naar het gemeentehuis.. Ze vonden het maar vreemd. De oudere agent kwam trouwens ook van Pangururan, van dezelfde straat als waar het weeshuis is. Hij vroeg ook op ik indonesisch sprak, een beetje. En dat ik ook batak leer. Horas en mauliate (hallo en bedankt) nou dat was natuurlijk helemaal fantastisch!
Uiteindelijk heb ik niks hoeven betalen, normaal moet dat wel, dus daar was ik wel blij om. Had eigenlijk een foto van hem willen maken, maar durfde het niet te vragen haha. Al denk ik dat hij graag voor mij geposeerd had!
Ganda vertelde buiten dat je good cops hebt en bad cops, de laatste zouden zeggen, wat jij komt hier en wil mij laten typen, dan moet jij daar voor betalen.

Maar goed, wij met de taxi weer terug, uiteraard in de regen weer thuis gekomen. Heb nog een leuk verhaal (naja, voor mij was het iets minder leuk) over de bus, maar daar heb ik nu even geen zin meer in. Voel me al een paar dagen niet zo fit, hoofdpijn, buikpijn, mijn keel is vandaag heel erg ontstoken en ik voel dat mn hoofd helemaal vol zit, dus ga weer even op zoek naar asperines..

Okay, met een buik vol nasi goreng en asperines, kan ik wel weer verder ;)
Uiteraard, toen we vrijdag terug kwamen, kreeg ik te horen over de aardbeving, met als gevolg een tsunami in Japan. Gelijk op internet gekeken en dat de afgelopen dagen wat in de gaten gehouden. Bij Aceh, noord west Sumatra is een vulkaan uitgebarsten, waar meer doden bij zijn gevallen dan in Japan, maar dat is groter en heeft gevolgen wereldwijd. In Sulawesi is een vulkaan uitgebarsten, dus je zou denken dat het allemaal een reactie op elkaar is of in elk geval met elkaar te maken heeft.. Zaterdag is hier ook een kleine beving geweest, Happy viel om en uiteraard heb ik er niks van gemerkt, ik zat op mn bed, tel opladen, liep terug de kamer in, earthquake! Huh, when?! 1 minute ago! Dus... Heb gister wel gemerkt dat er behoorlijk wat golven waren terwijl het niet eens zo hard waaide, dus denk dat het uiteindelijk Sumatra ook heeft bereikt, maar heeeeel licht.

Maar waar deze week eigenlijk mee begon, was het nieuws dat de sponsoren uit Frankrijk het voor gezien houden en dat het weeshuis op dit moment, genoeg heeft om 6 maanden voort te blijven bestaan.. Heb Sylvie er ook over gemaild, ze zoekt sponsors die 15 euro in de maand kunnen missen. Al is het eerst maar voor een jaar, dan kunnen ze in elk geval weer een jaar verder.. Dus, mocht je iemand kennen, of zelf sponsor willen worden, graag!!
Mail mij, dan zorg ik dat je in contact met Sylvie kan komen..

Nog negatief nieuws van Myrna te horen gekregen, en dat liet mij beseffen dat ik toch wel heel erg ver van huis ben. Normaal was zij er altijd voor mij, maar nu kon ik er niet voor haar zijn, ik kan haar geen dikke knuffel geven en dat is best wel pijnlijk..
Voor de rest is het enige goede nieuws van de afgelopen week dat ik weer contact heb met Thiemo (die ik 2, 3 jaar niet gesproken heb!), dus daar was ik wel blij om..

Maar goed, over de bus (sorry als mijn verhaal wat chaotisch door elkaar loopt, maar ik ben nou eenmaal chaotisch ;) ),
zoals ik al zei, het regende. Toen we van de boot af kwamen zijn we niet in de bus gestapt die gelijk al klaar stond, want daar stapte iedereen in, Ganda wou in een andere, prima.. Wij wachten, uiteindelijk stopte er een bus, ik had heerlijk 2 plekken voor mezelf, engelstalige muziek, ik zat lekker met Rihanna en Eminem mee te zingen, toen de chauffeur stopte en zei dat we over moesten stappen (in de bus die we eerst ontweken hadden..), tja. De bus zat redelijk vol, wij helemaal achteraan gaan zitten. En aangezien ze hier niet aan apk doen, maakt het niet uit in welke staat de bus verkeerd, zo lang hij maar rijdt! Ja, ik zat net op de plek, waar het dak niet goed was en het dus naar binnen regende. Na een half uur ofzo ging degene voor mij eruit, door het houten schuifraam (het echte raam was denk ik al lang gesneuveld, vandaar het houten raam) open te schuiven en de deur van de buiten kant open te maken. Anyway, ik ging dus een stoel voor mij zitten, maar die veerde wel heel erg mee! Het rugvlak zat los dus bij elke hobbel (en dat is ongeveer om de 5 meter) zat ik dus gigantisch mee te schudden.. Maar goed, uiteindelijk zijn we dus veilig thuis gekomen, redelijk droog..

Liefs Kim